Wie in het dal blijft, ziet nooit de andere kant van de berg.

Een collega schreef deze quote in het dagboek dat ze met z'n allen voor mijn reis voorzien hadden. Ik heb er afgelopen dagen al regelmatig aan gedacht, zowel in metafysische zin als in de fysieke zin. 

Rond Benbulben, de berg waar W.B. Yeats zo lyrisch over dichtte, fietste ik twee dagen geleden rond. Vandaag bleek de Maumakeogh, minder bekend, echter teveel van het goede. Desondanks probeer ik het binnen enkele dagen nog eens met de Crough Patrick.

Maandag 1/8

Vandaag was een bankholiday in Ierland. Desondanks waren de winkels open en was Cork even druk als de dag voordien. Ik bracht deze 'vrije' dag echter bijna volledig door op de trein. Eerst van Cork naar Dublin. Daar de halve stad doorkoersen, auto's, glasscherven op de weg en dode hoeken van dubbeldek bussen ontwijkend en zo naar een ander station vanwaar een andere trein me naar Sligo zou brengen. Daar beleefde ik al meteen het dieptepunt van mijn dag toen bleek dat ik met de trap, roltrap of lift  van nauwelijks een vierkante meter naar de perrons moest. Gelukkig was er een vriendelijke Dubliner die mij samen met pak, zak en verticaal geplaatste fiets in de lift wist te proppen. Mijn hoogtepunt vandaag (ik weet het, beetje kinderachtig) was mijn naam op de gereserveerde plaats in de trein.

Dinsdag 2/8

Eindelijk van start! 

Ik trok de deur van het groezelige hostel achter me dicht, het herinnerde me aan de internen keuken op d'unief, en vertrok. Die eerste dag fietste ik al meteen rond Benbulben. De uitzichten waren prachtig, het weer wisselvallig en mijn fietsbenen goed. Het eindpunt van deze dag was Augris Head, een verzameling huizen aan de kust, 50 kilometer verder aan de andere kant van de berg.

Woensdag 3/2

Vandaag hielden ze bij het Ierse KMI omgekeerde dag. In plaats van een mooie dag met buien, was het een regenachtige dag met af en toe streepje zon. Het eerste stuk vandaag was meteen ook het zwaarste. Veel klimmen, weinig dalen (de heuvels gaan hier echt meer omhoog dan naar beneden) en minder goede fietsbenen. Na twee uur zwoegen kwam ik aan in Easky waar enkele surfers me voorzagen van een leuk spektakel bij de lunch-on-the-beach. 

Na Easky steeds meer regen, hellingen en putten in de weg die zich hoe langer, hoe meer vulden met modder en regenwater. Het dieptepunt vandaag was de inhoud van zo'n put, die over mij werd uitgesproeid door de banden van een haastig voorbijrijdende auto. Het hoogtepunt was de warme douche op de camping waarmee ik de modder enkele uren later kon wegspoelen.

Donderdag 4/8

Vandaag stond de eerste lange rit op het programma. Dertig kilometer tot aan de volgende berg, daar rond rijden en dan nog een stuk dieper 'Yeatsland' in, ruig, wild en onbewoond.

Ik kan het toeschrijven aan de strakke oceaanwind, de hellingen en de berg, maar eerlijkheid dwingt me toe te geven dat ik Ierland heb onder- en mijn conditie heb overschat. Ik geraakte tot aan de voet van de berg. Begon zelfs vol goede moed aan de klim, wierp vervolgens een blik op het hoogteprofiel dat op mijn gps verscheen en draaide impulsief om. 400 meter hoogte over een afstand van 1,6 kilometer. Ik wilde wel, ik hoopte, maar mijn benen weigerden. Die hadden het die eerste dertig kilometer al zwaar te verduren gehad. 

En zo eindig ik vandaag in Ballycastle, een dorpje dat is blijven steken in de jaren vijftig en waar zelfs de pub leeg staat (en dat betekent al iets in Ierland). De volledige groenten-  en fruitrayon in de superette heeft letterlijk de grootte van een fietsmandje. Gelukkig is er ook een giftshop die tevens dienst doet als infopunt. De behulpzame dame daar produceerde enkele telefoonnummers van dorpsgenoten die mogelijk onderdak konden bieden. Het dorp mag dan wel zijn blijven steken in de tijd, maar zijn bewoners omhelzen het hedendaagse ondernemerschap. Logies bestaan hier uit prijzige glampingpods of al even dure airbnb's. Het opvangen van overmoedige reizigers is hier een lucratieve handel.