Sligo en Cobh

Het was erg mistig en bewolkt, de ochtend van mijn aankomst. Toch haastte ik me samen met bijna alle andere opvarenden naar het bovendek van de ferry om een eerste glimp van Ierland op te vangen. Wat eerst slechts een met mist omgeven schaduw was, werd al gauw een prachtige baai met vrolijk gekleurde huizen. De oncomfortabele nacht, die ik hoofdzakelijk in mijn slaapzak op de vloer van de tv-kamer had  doorbracht, was snel vergeten. Dat slapen op de vloer was trouwens een idee van enkele Ierse fietsers die me nog voor het instappen op de ferry 'geadopteerd' hadden. 'Neem alleen je slaapzak mee naar boven, die slaapzetels zijn oncomfortabel, maar de vloer ligt best goed.' Ze waren duidelijk niet aan hun proefstuk toe en dus bleef mijn bagage benedendeks op de fiets en nam ik alleen wat kostbaarheden en mijn slaapzak mee naar boven. Tegen vijf uur 's ochtends was het comfort van de vloer voorbij en struinde ik door het stille, eerder verlaten schip. Ik ontdekte het zwembad, de pianobar, drie restaurants en voelde me een beetje op de Titanic.

Ierse madammen zijn top!

Bernadette, mijn tijdelijke Ierse adoptiemoeder, toonde me samen met haar vriendin de Cork Harbour Greenway, een groene fietsroute die de baai volgt tot in de stad. Ze trakteerden me onderweg op koffie en cheescake en begeleidden me tot aan het hostel. Een warmer welkom had ik me niet kunnen voorstellen. 

Zelfs de flinke regenbui die ik enkele uren later tijdens het verkennen van de stad te verduren kreeg, kon de pret niet drukken.

Vandaag begon iets minder fijn. Ik had mijn spullen in een bak onder het stapelbed gestopt. Mijn kamergenoten die van het feesttype waren, lagen hun roes uit te slapen en door het gewicht van mijn onderbuur zat de bak gekneld waardoor ik niet aan mijn spullen kon. Ik slaagde erin mijn tandenborstel uit de bak te prutsen, trok mijn kleren van de vorige dag aan en nuttigde op het gelijkvloers een ontbijt dat bestond uit slappe toast en oploskoffie. Een uur later kwamen de feestprinsessen weer tot leven en kon ik me behoorlijk opfrissen alvorens de stad weer in te trekken. Het was me gisteren al tegengevallen hoe duur Ierland is en ik hoop inkopen te doen zodat ik vanavond zelf mijn kostje kan koken.  

En dan nu, de echte Titanic!

Omdat ik me vandaag niet echt tiptop voelde (snot, hoofdpijn, vermoeidheid) besloot ik het rusig aan te doen. Ik nam de trein naar Cobh, een havenstadje aan de andere kant van de baai, waar een 'heritage centrum' is dat tekst en uitleg geeft bij de massale exodus van Ieren naar Amerika, Canada en Australië in de achttiende en negentiende eeuw. 

Ik leerde er dat een massa Ieren gedwongen gedeporteerd werden door hun Engelse overheersers. Ze werden vervoerd in schepen die soms nauwelijks zeewaardig waren en ik begreep plots waarom mijn Ierse vrienden de vloer van de ferry zo comfortabel vonden. 

Aan de kade naast het museum lag een echt cruiseschip met hoofdzakelijk Amerikanen aan boord. Mogelijk nazaten van de toenmalige Ierse migranten. Van hongersnood was duidelijk geen sprake meer gezien ze zich in de tearoom van het museum volstopten met scones en American shortbread.