‘Het stormt in mijn hoofd. En net als het wilde konijn, dat sinds kort op de speelplaats van onze school woont en regelmatig door de leerlingen wordt opgejaagd, schieten zowel mijn gemoed als mijn gedachten alle kanten op. Het is niet de eerste keer dat mijn ziel kraakt als een door de wind geteisterde oude boom. Ik herken de signalen. Ik herken de contouren door de dichte mist, ik ruik de zilte geur van het veranderende getijde. Een levenscrisis komt eraan.
Dagboekfragment 22/6/22
Mijn meest recente schrijfopdracht leidde me naar een dagboekfragment dat ik exact acht maanden geleden schreef en ik nam even de tijd om het te herlezen en te overdenken. Ik schreef deze woorden nadat ik besloten had mijn vertrouwde school te verlaten. Mijn lieve collega’s schonken me als afscheidscadeau een ‘deur’ langs welke ik de school kon uitwandelen. Maar waar naartoe, wist ik niet, een onzekerheid die me onrustig maakte.
Winteren
Ondertussen fietste ik eenzaam de ‘Wild Atlantic Way’ in Ierland. Helaas konden noch de woeste wind in Connemara, noch de groene weilanden van County Kerry me vertellen welke weg ik te nemen had.
Ik las het boek ‘Wintering’ van Katherine May en leerde dat wat ik ‘storm’ noem of ‘levenscrisis’, ook bestempeld kan worden als ‘winteren’. Dat het een bijna cyclisch verloop kent. Dat je het moet herkennen en waarderen voor wat het is: een periode van noodzakelijke rust tussen twee levensfases.
In september startte ik met een schrijfopleiding met opdrachten die me soms ver uit mijn comfortzone haalden. Ik leerde er fijne, getalenteerde mensen kennen die mijn schrijven met hun ondersteunende feedback richting gaven.
Ik werd ook tijdelijk lid van een nieuw schoolteam van gedreven, inspirerende madammen die elke dag een verschil maken voor zo veel leerlingen. Gek genoeg voelt de tijdelijkheid van deze opdracht juist goed.
Want ook al is mijn innerlijke storm gaan liggen, de naweeën drijven slechts traag voorbij. Het regent nog zachtjes en soms blaast de wind onverwacht weer mijn richting uit. Ik trek af en toe al eens een deur open, gluur door de kier naar binnen en proef van wat erachter ligt. Maar bovenal ben ik hoopvol, dat net als bij een storm, het pad dat voor me ligt weer helemaal schoon geblazen is.
foto van Raychel Sanner via Unsplash
Reactie plaatsen
Reacties