Enkele maanden geleden verhuisde onze tante naar een ouderlingentehuis. In afwezigheid van eigen kinderen liet ze het leegruimen van haar appartement aan haar nichten en neven over.
Gezien ze de inkomsten uit verhuur nodig heeft om de kosten van het home te dekken, zit ze ons achter de veren.
En zodus gingen mijn zus en ik gisteren aan de slag met het wegruimen van haar spullen en bijhorende herinneringen. We vulden doos na doos met herbruikbaar gerief en zak na zak met ‘te liquideren rommel’. Het voelde ongemakkelijk aan. Onze tante is een gereserveerde vrouw, terughoudend. En hier zaten we te neuzen in haar spullen, te speculeren boven haar foto’s … te delibereren wat er na haar overlijden van haar mocht overblijven.
Een lesje in nederigheid
Hadden we het recht om door haar papieren en foto’s te snuisteren? Hadden we het recht om te beslissen of we haar goedkope juweeltjes naar de kringloopwinkel brachten? En vooral … wat bleef er nog over van een lang en ‘godsvruchtig’ leven wanneer je geen kinderen had en daarbovenop een eerder besloten leven verkoos?
Onze tante is zuinig, geeft geen geld uit aan frivoliteiten en ging zelden op reis. Twintig jaar geleden had ze al een ‘downsize’ ronde achter de rug toen ze van haar huis naar een appartement verhuisde.
De zaken die we voor haar wilden bijhouden pasten in één grote doos. Heel wat anders dan de ‘schatkamer’ die overbleef na het leegruimen van ons ouderlijk huis.
Ik voelde me nederig worden. Plots vroeg ik me niet alleen af hoeveel mensen er naar haar begrafenis zouden komen, maar ik maakte dezelfde berekening voor die van mij.
Wat ons dagelijks servies over ons vertelt ...
Begrijp me niet verkeerd. Ondanks haar gereserveerdheid is mijn tante me dierbaar. Bovendien vertegenwoordigt ze als laatste van haar generatie enkele sterke eigenschappen van mijn vaders familie. Eigenschappen die me helpen mijn dagelijkse calamiteiten het hoofd te bieden.
Maar één ding vatte het allemaal samen: haar dagelijks servies. Het mist kopjes en bordjes. Er ontbreekt zoveel dat je slechts twee mensen van een volledige set kan voorzien.
Maar niets is wat het lijkt. Haar dagelijks servies is een Villeroy Boch, volgens wijlen mijn moeder topkwaliteit en van een type dat na al die jaren een waar collectors item is geworden. Het is, net als zijn eigenaar, kostbaar in al zijn eenvoud.
foto: Roman Kraft via Unsplash
Reactie plaatsen
Reacties
... Kostbaar in al zijn eenvoud...zeker als het aardse einde nadert (ik ken ook geen ander einde 😉)
Dat zijn wij, net als het servies, ook.
Onszelf herleiden tot onze essentie...
Jullie kregen de opdracht om tante te herleiden tot de hare... Hoeveel denken en gevoel en her-inner-ing borrelt hier dan wel niet op.... Een car-wash ervaring, maar dan eentje langs de binnenkant...
Mooi en treffend hoe je het schrijft Kris!
Alleliefs, Christine