Afgelopen week rolde in mijn mailbox, net als in deze periode vorig jaar, mijn ‘Wrapped’ van Spotify binnen.
Na een soortgelijk cadeau vorig jaar keek ik er echt naar uit. Dit jaar was mijn gepersonaliseerd jaaroverzicht voorzien van een psychedelische lay-out en ik pakte het voorzichtig uit.
Ik las aandachtig Spotify’s feedback over mijn luistergedrag en leerde dat hoewel mijn 5 meest beluisterde artiesten klassiekers zijn, ik vooral luisterde naar Indy Rock. Ik downloadde onmiddellijk mijn persoonlijke top 101 van 2022 en voelde me vereerd bij de analyse van mijn luisterpersoonlijkheid (de kenner) en dankbaar voor de door hun Cookies gepersonaliseerde playlists voor tijdens een ‘Workout’, een ‘Road Trip’ of een ‘Easy Sunday’.
Nieuw dit jaar, was de mogelijkheid om met enkele swipes en vingertikken merchandise te kopen van mijn favoriete artiesten.
Ondertussen, een week later, realiseer ik me dat, wanneer ik nu telkens naar deze playlists loop te luisteren, mijn luistergedrag onveranderd blijft. Terwijl ik me graag laat verrassen door nieuwkomers of mij nog onbekende oudjes.
Daarnaast lijkt dit hele, op cookies gebaseerde gebeuren, een beetje op het ongewenste ‘etiketten plakken’ in het onderwijs. (Net als vele collega’s doe ik het stiekem toch, omdat het nu eenmaal mijn werk iets gemakkelijker maakt.)
In mijn verbeelding geef ik mijn leerlingen als eindejaarscadeautje een pedagogisch onverantwoorde ‘Wrapped’.
In plaats van op muziek, trakteer ik hen op een top 100 van hun favoriete gedrag, voorzie het van een ‘gedragspersoonlijkheid’ en geef ik hen de kans om, speciaal voor Kerstmis, aangepaste merchandise te kopen.
Hierbij denk ik aan een megafoon voor ‘de roeper’, een plastiek vinger voor ‘de neuspeuteraar’, een extra week vakantie voor ‘de harde werker’, een dagje wereldvrede voor ‘de bemiddelaar’ en een Spaanse peper voor in de poep van ‘de eeuwige laatste’.
Benieuwd of ze met hun ‘Wrapped’ even blij zouden zijn als ik …
foto's van Mohammad Metri en Marina Abrosimova via Unsplash
Reactie plaatsen
Reacties