Dinsdag 16/8
Na een winderige en daardoor korte nacht plooi ik alweer de tent samen. De enige douche op deze geïmproviseerde camping werkt op muntstukken van 1 euro en die heb ik niet, dus laat ik vandaag de douche maar zitten. Het begint me op te breken, al dat opzetten, afbreken en fietsen.
Ook vandaag stuurt mijn gps me over godvergeten landweggetjes. Het is alweer een warme dag. Gelukkig staan er regelmatig wat bomen die voor de graag geziene schaduw zorgen. Sneller dan verwacht sta ik in Kilrush, een sympathiek stadje waar ik mijn eerste koffie van de dag drink en mijn voorband nog maar eens gratis en voor niets (het is alleen maar lucht) laat oppompen in de lokale fiets shop.
De verlaten weggetjes brengen me verder naar Killimer vanwaar ik de ferry neem over de Shannon naar alweer een volgende county. Op de boot heb ik het gezelschap van een groep wielertoeristen die fietsen voor het goede doel. Ze zijn goed uitgerust en worden begeleid door twee volgwagens. Waarom fiets ik naar een boerengat als Ballylongford en niet naar Dingle, vragen ze. Blijkbaar zijn ze zich niet bewust van het feit dat a) Dingle de hele zomer is volgeboekt, b) het niets meer heeft van het authentieke Ierse vissersdorp van pakweg 30 jaar geleden, c) het aan de andere kant van alweer een volgende bergketen ligt.
Aan boord zijn ook twee dames die drie mentaal beperkte mannen begeleiden. Ze hebben er hun handen aan vol. Op de volgwagen van de koereurs mag dan wel vermeld staan dat ze helden zijn, voor mij zijn deze twee madammen de held.
Wanneer ik enkele uren en vele kilometers later het boerenerf van mijn volgende slaapplaats opfiets toont de boerin me mijn ruime slaapkamer met en-suite badkamer. Vervolgens stopt ze me vol met warme appeltaart met ijs en bessen. Bij mijn aankomst staat de boer in een blauwe overal het gras te maaien met een Toro grasmaaier. Even denk ik dat het wijlen ons vader is. Dingle mag dan wel enkele neolitische ruïnes en een afgerichte wilde dolfijn hebben en in de jaren stillekes het decor zijn geweest van een of andere film, maar in Ballylongford ruikt het naar vers gemaaid gras, hebben ze koeien en erg aardige boeren.
Woensdag 17/8
Koeien, heuvels en lettertypes
Net als gisteren verloopt mijn route vandaag over kleine baantjes tussen de rijkelijk van koeien voorziene weiden. Het landschap verschilt hier erg van dat van de voorgaande county's, groener en met meer maar minder hoge heuvels.
Listowel is het eerste stadje dat ik binnen rijd. Ik passeer een bord met de vermelding dat het Ierlands properste stad is. Ik vind het vooral de mooiste (tot nu toe). Het heeft een uitnodigend plein en een stadscentrum dat oer- Iers lijkt. Geen winkels van grote internationale ketens, maar kleine authentieke shops die meestal in mooie letters de naam dragen van hun eigenaar.
Tijdens de middeleeuwen was het Ierland dat ons min of meer behoedde van analfabetisme. Terwijl de schrijfkunst op het vasteland verloren ging, bleven de Ierse paters handmatig bijbels kopiëren. Misschien is het daarom dat ze nog steeds gek zijn van mooie lettertypes.
Ik blijf treuzelen in Listowel en vertrek aan de late kant. Mede daardoor vallen de laatste 30 kilometer van de dag me zwaar. Mijn gps gaat weer de sadistische toer op en stuurt me steeds kleinere en moeilijker berijdbare weggetjes op. De waakhonden op de erven die ik passeer zijn me niet goed gezind en ik kom zo traag vooruit dat ik ze nauwelijks kan ontwijken wanneer ze zich voor mijn fiets werpen. De zon staat al laag wanneer ik me terugplooi tot mijn vroegere strategie, de weg vragen aan de plaatselijke bevolking. Minder dan een uur later bereik ik eindelijk Tralee.
Reactie plaatsen
Reacties
Hi zus, wat een schat aan ervaringen en ontmoetingen!🙂
Wat zullen we te vertellen hebben …
Liefs
Heerlijk. Ik zie het zo een beetje voor me... Maar alle respect voor die moeilijk bereid are weggetjes krisje, OMG🙉ge zijt ne krak, zo sjiek wat jij doet💘