Besmettelijk

Geen platgereden pelgrimspad

Wat doe je wanneer je het gevoel hebt dat het tijd wordt om te verkasten, maar je niet weet waar naartoe? Dan spring je dus op je fiets en trap je met je blik op de horizon tot je hoofd leeg is.

In mijn geval spring ik met mijn fiets op het vliegtuig naar Ierland en trap ik de Wild Atlantic Way van Noord naar Zuid af. Daarmee wijk ik af van het geijkte, platgereden pelgrimspad naar Compostela. Maar de intentie van mijn reis is dezelfde: me losmaken uit mijn vertrouwde omgeving en van mijn dagelijkse routine om wekenlang met mijn billen vol blaren de weergoden te trotseren en me door vlagen van eenzaamheid te worstelen … Nu ik het hier zo zwart op wit zie staan, lijkt het masochistisch. En dat is niet de bedoeling. Natuurlijk hoop ik verrukt en begeesterd te worden door het prachtige landschap, zijn vriendelijke inwoners en hun standvastigheid doorheen hun bewogen geschiedenis. Natuurlijk hoop ik te mogen genieten van hun meeslepende folkmuziek en hun verhalen over de Ierse leprechauns en pixies.

Maar bovenal hoop ik mijn hoofd leeg te maken en mijn kracht te ervaren. Een glimp van mijn toekomst zien zou een mooie, maar niet noodzakelijke, bonus zijn.

Een crisis of een pauze?

Mijn vertrek is voorzien voor augustus en ondertussen stapelen de kaarten, reisgidsen, routebeschrijvingen en lijstjes zich op. De ene dag ben ik bang in het vooruitzicht wekenlang alleen door een desolaat landschap te fietsen, de andere dag ben ik euforisch en ongeduldig om aan dit avontuur te beginnen.

Ons Rienske noemt het een midlifecrisis, voor mij voelt het als een noodzakelijke pauze alvorens ik me weer 200% in een volgende levensfase gooi.

Hoe dan ook, ik heb een goed voorbeeld aan mijn zus. Haar avontuur kan je volgen op

http:// www.onderwegridingmybicycle.be