Iedereen heeft in zijn leven wel eens een moment waarop hij de klok wilt terugdraaien om één of andere gebeurtenis te on-doen. Voor een impulsief mens zoals ik, gebeurt dit maar al te vaak.
Enkele weken geleden had ik weer zo’n moment.
In een poging een man te ontwijken die plots de weg op sprong, bleef mijn fiets haken in een gootje en werd mijn lijf in vijfde versnelling het luchtruim in gekatapulteerd. Na een spectaculaire duikvlucht landde ik onzacht op de kasseien, rechterschouder eerst en vervolgens mijn hoofd en de rest van mijn lichaam.
Terwijl ik daar onappetijtelijk van mijn stunt lag te bekomen en besefte dat de schade een ziekenhuisbezoek vereiste, wenste ik hartstochtelijk over tijdreizigerseigenschappen te beschikken. Ik zou terug gaan in de tijd, mijn snelheid aanpassen, de man die me overigens had willen behoeden voor vallend puin, handiger ontwijken en het ongeluk voorkomen.
Back to the Future
Ondertussen zijn de gescheurde schouderligamenten vervangen door exemplaren van staal en draad. Terwijl ik de implantaten bewonderde op de controle-RX kreeg ik spontaan een visioen. Ergens in de toekomst zag ik een meer bionische versie van mezelf in een ouderlingentehuis zitten en had de artificiële schouder het gezelschap gekregen van soortgelijke heupen en knieën. Ik stelde mezelf voor als een soort Terminator, maar dan iets vriendelijker. Ik was overtuigd, I’ll be back.
Helaas blijkt de realiteit tien dagen na de operatie toch net iets anders te zijn. Om mijn schouder alle kans te geven op herstel, zit hij gefixeerd in een mitella en heb ik naast mijn eerder onhandige linkerarm alleen mijn rechtervingers ter beschikking. En die zitten min of meer tegen mijn rechterborst geplakt.
Typen of een boterham smeren is een twintigdelige tragikomedie. Ik moet me als een baby laten wassen en een meer fijne motorische handeling zoals schrijven kan alleen wanneer ik mijn blad onder mijn kin klem zodat mijn rechterhand zijn ding kan doen. In plaats van een Terminator heb ik meer weg van een T. rex, die kan met zijn korte armpjes ook geen veters strikken.
Zen, zenner, zenst
En toch prijs ik mezelf gelukkig. Op de spoedafdeling zag ik een man wiens gezicht was ingedeukt (om niemand te choqueren ga ik niet verder in detail). Dat had mij dus ook kunnen voorkomen. Ik heb geluk gehad. In plaats van te zeuren probeer ik geduldig en dankbaar te zijn voor alle hulp die ik krijg. Werkelijk, dankuwel!
Misschien is het beoefenen van deze twee kwaliteiten wel de belangrijkste les die hieruit te leren valt. Dàt en het STEEDS dragen van een helm … ook wanneer je van de kapper komt.
Vandaag gaat het echter iets minder goed, dat geduldig en dankbaar zijn. Vandaag ben ik een T. rex die met vijf linkervingers, zijn kin en een occasionele rechtervinger deze blog typt. Op zo’n dagen mag je me echt op de vingers tikken, of nog beter, met een boek om de oren slaan (zo’n oude Larousse bijvoorbeeld of een bijna even oude Dikke Van Dale). Want die schouder moet genezen, zoals ik al zei: I’ll be back!
foto's van Alex Conradt en Hannah Pemberton via Unsplash en van Johann Bret Bautista via Pixabay
Reactie plaatsen
Reacties