Met een klik op de verzendtoets sluit ik mijn basisjaar literair schrijven af. Acht maanden lang heb ik elke vrije minuut geïnvesteerd in het overdenken, schrijven, lezen, herschrijven en herlezen van schrijfopdrachten. Ik las en evalueerde ook de opdrachten van mijn collega’s, leerde constructief feedback te geven, woonde auteurslezingen bij en nam deel aan workshops.
Met het verzenden van mijn portfolio / eindwerk trek ik een streep onder een leerzame, maar soms ook frustrerende periode. Want schrijven is soms frustrerend. Zoals die keer toen het personage uit mijn dialoog veel te wijze woorden sprak voor een tienjarig meisje of zoals die erotische scene die maar niet uit mijn pen wilde vloeien.
En net wanneer ik denk dat het genoeg geweest is, dat het tijd wordt voor een rustperiode, betrap ik mezelf erop dat ik alweer enkele woorden neerschrijf. Voor ik het kan stoppen, groeien ze aan tot een zin en vormt er zich een nieuw verhaal in mijn hoofd. Kan je verslaafd zijn aan woorden, vraag ik me af.
Zo is er het woord ‘gerafeld’. Qua klank niets bijzonder, maar qua betekenis … Het leven, de natuur, seizoenen, emoties … allemaal zijn ze onaf, hebben ze onscherpe randen; ze zijn gerafeld.
Of het Engelse woord ‘flabbergasted’, voor het moment waarop je hersenen even terug moeten opstarten voor ze de realiteit kunnen bevatten. Zelfs de klank geeft de staat van stotterende verbijstering weer.
“Every day he showed her something that left her flabbergasted. Thinking back on it, those were the happiest moments of her life.”
(Hier zou ik alweer een verhaal bij kunnen verzinnen.)
Ik ben benieuwd welke woorden mijn docenten passend vinden voor mijn eindwerk. Het zal zeker niet ‘flabbergasted’ zijn, maar met een beetje geluk kom ik weg met ‘gerafeld’.
Bekijk hier mijn Portfolio
foto via Pixabay
Reactie plaatsen
Reacties